เฮาบ่ฮัก ไผจะมาฮัก เฮาบ่เฮียน ไผจะมาเฮียน เฮาบ่สืบ ไผจะมาสืบ

เมื่ออี่ปู่ไปแอ่วหาหลานตี้กรุงเทพฯ

               เมื่ออี่ปู่ไปแอ่วหาหลานตี้กรุงเทพฯ
     วันหนึ่งปู่                 ได้ไป                     ในเมืองกอก
มีคนบอก                       เมืองกรุง                ยุ่งนักหนา
กลั๋วจะทำ                       ความเขิน               เปิ้นนินทา
บอกจั๋นตา                     ปู่กลั๋วว่า                 สูจะอาย

                    ฝ่ายจั๋นตา                 หลานสาว                    บอกเฮาว่า
                    หากจั๋นตา                 ทำอะหยัง                    นั่งต๋าหมาย
                    อย่าหื้อเปิ้น               ดูถูก                             ลูกป้อจาย
                    ยามย่างย้าย               จะต้อง                         ว่องไวงาน
มากรุงเทพฯ                   เหมือนฮู้                  ปู่เมาหัว
นึกถึงงัว                         ควายมี                      อยู่ตี้บ้าน
มองถนน                        หนตาง                     กว้างโอฬาร
รถติดนาน                      ปวดฉี่พ่อง                จ๋ำต้องทน
                     เตียวเข้าร้าน                 อาหาร                   หันคนนัก
                     ไผบ่ตั๊ก                        ปู่นั้น                      กั๋นสักหน
                      แม้เพียงแค่                  สายต๋า                    บ่มายล
                      ใจ๋ผู้คน                        เมืองใหญ่               บ่ไค่มี
กิ๋นข้าวอิ่ม                    มีต่อ                           ผ่อของหวาน
อ้อยควั่นท่าน               แถมหื้อเฮา                 เอาเต๋มตี้
ผ่อบ่าตัน                      จั๋นตา                         วางท่าดี
กากอ้อยนี้                     แอบคายวาง               กระถางรอง
                       ปู่บ่หัน                     จั๋นตา                         มาคายออก
                        เกี้ยวน้ำกรอก          ลืนฮิมต๋าย                  ใบหน้าหมอง
                        บอกจั๋นตา               ลาแล้วหนอ                บ่ขอปอง
                         คนกรุงหอง            กิ๋นกาก...อ้อย              ก่อป้อยมี
                                                คม          สันป่าตอง
                                ชมรมอนุรักษ์ภาษาวัฒนธรรมล้านนาสันป่าตอง

                                                ๑๖     กันยายน     ๒๕๕๕