ครูที่ชาวบ้านรู้
บ้านของฉัน นั้นที่เห็น เป็นเรือนไม้
หลังไม่ใหญ่ ไม่โต ไม่โก้หรู
อยู่บ้านนอก คอกนา หาปลาปู
ทุกวันอยู่ อย่างพอเพียง เพื่อเลี้ยงกาย
อาชีพเรียบ ร้อยดี มิเสียหาย
เป็นนักฝัน วรรณกรรม ไม่กำจาย
คนทั้งหลาย รู้บ้าง เป็นบางที
ชอบช่วยเหลือ เอื้ออารี มีต่อเพื่อน
คอยตักเตือน สอบถาม ตามวิถี
มีความรัก เข้าใจ ด้วยไมตรี
เราจึงมี สัมพันธ์ กันเรื่อยมา
ดูผิวเผิน เหมือนว่า จะมีสุข
แต่ความทุกข์ ซุกซ่อนไว้ ไม่บ่นหา
ใครมองดู แม้ปลาย แค่สายตา
ก็ไม่ว่า ไม่โกรธ ไม่โทษใคร
วันหนึ่งนั้น ฉันได้ ไปเอ่ยขอ
กับตัวพ่อ หลวงบ้าน ท่านผู้ใหญ่
จะสอนค่าว กวีด้าน ล้านนาไทย
เขาแค่ได้ ตอบรับ ครับเบาเบา
มานึกใน ใจนั้น ฉันวันนี้
เราไม่มี ปริญญา มาอวดเขา
มีก็แค่ ภูมิปัญญา ล้านนาเรา
ชาวบ้านเฮา เขารับรู้ “ครูค่าวจ๊อย”
รสสุคนธ์ รักษ์กวี
ชมรมอนุรักษ์ภาษาวัฒนธรรมล้านนา-ชมรมฟื้นฟูกวีล้านนานักค่าวภาคเหนือ
ชมรมนักกลอนเชียงใหม่-ลำพูน-สมาคมนักกลอนแห่งประเทศไทย๒๕ส.ค.๕๕
