คร่าวฮ่ำ “ลูกคนเมือง
อู้กำเมือง บ่เป็น”
หละอ่อนลูกหลาน บ้านเราเดี่ยวนี้ บ้านโฮ่งโหล่งลี้ แม่แจ่มหนไกล
เชียงรายก็แล้ว พะเยาหรือไหน เชียงใหม่ก็ตาย ผดแผวหนองหล้อง
พากันอู้ไทย กันอยู่จ้องจ้อง แท้เขาคนยอง ของแท้
มาละลืมกัน กำเมืองแท้แล้ ไผบ่ชอบสู้ คำเมือง
มางืดใจแท้ ชาใดเขาเหยือง บ่อู้คำเมือง ภาษารากเหง้า
สะล้อซอซึง จ๊อยซอคนเฒ่า เขาสัวะวางลง คว่างน้ำ
จักหาไผไหน มาชูช่วยค้ำ หื้อหวนป้อกปิ๊ก คืนมา
หละอ่อนเดี่ยวนี้ คำเมืองภาษา พากันลืมลา ไผบ่ใคร่อู้
ไผอู้กำเมือง หลานอายมูบหมู้ ขี้นอกป่าไพร เหียล้ำ
ต้องเดาะกำไทย ภาคกลางใต้น้ำ เท่ – เด่ อย่างอี้ ไผเทียม
บ้านนอกก็แล้ว ในเวียงซ้ำเขียม ถือเป๋นธรรมเนียม อู้ไทยทั่วหน้า
พากันลืมลา คำพ่อแม่ข้า อกพุทโธเฮย หลานน้อย
อี่ลุงคนเมือง มาแสนต่ำก๊อย ภาษารากเหง้า ถูกลืม
มาเสียใจ๋ล้ำ สุดที่จักฝืน หลานหน้อยมาลืม ภาษารากเหง้า
ลืมปู่ลืมลุง ภาษาเก๊าเหง้า เหยียบลงใต้ดิน จ๋มมิด
หลานเหยหลาน สังมาบ่คิด หลานเป๋นลูกเต้า ไผจา
ลูกคนเมืองแท้ มาลืมภาษา ปู่ลุงอาวอา ผู้ก่อเกิดเจ้า
ขะกูลมูลวงศ์ ปล่อยหื้อหมองเศร้า ไปหลงมัวเมา ต่างค้าย
อู้เมืองแก๋มไทย กำเมืองฟุ้งย้าย ฟังแล้วสะดุ้ง เป็นคำ
ไขมาหาน้อง ฟังแล้วหื้อขำ ยืมกรรไกรกำ น้องจะตัดผ้า
“อื๋อ...น้องบ่เห็น หันก็บ่ว่า บ่ฮู้จักคำ “มีดยับ”
คำเมืองบ้านเรา หละอ่อนบ่นับ บ่ฮู้จักจ้อง ปูรี
มุย
ก๋วย เปี้ยด ซ้า ข้า ข้อย
ปี๋ สี เกิด สุด สะลี อ่องออ บ่าหน้อแหน้
เดือนยี่
เดือนเกี๋ยง ผับแคบปั๋งแป้ ก๋าแก๋
ก๋าแล สุดซ้อย
ชื่อหมู่คนเมือง ลุงมาใจ๋น้อย ไผบ่สืบชาติ วงศ์วาน
จั๋นสม
จั๋นติ๊พ อิ่นแก้ว
หนานปั๋น คำมูล คำปัน คำเอ้ย
คำป้อ
หายจากล้านนา ไปไกล้จ้อหว้อ ขี้นอก
ป่าไพร ลับลี้
หันมาผ่อกำ ชื่อเขาเดี่ยวนี้ ล้ำยุค-ทะลุโลก เหลือเกิน
แบงค์
เอ็ม มิค แม็ค เมย์ โทร โอ๋
ป๋อง เอ
บอย ปิงปอง อ๊อฟ
จอย เติ้ล กล้า
ผีต๋ายอุ๊ยจอย พ่อเฒ่าแม็คข้า สังมาดูเปิง แท้น้อ
อันนี้และหลาน ลุงมานึกท้อ แต่นี้ต่อหน้า คำเมือง
จักหายลอยลับ ไปกับฟ้าเหลือง ล้านนาคนเมือง จักเป็นไทยใต้
คร่าวซอกาพย์กลอน ไผฟังบ่อได้ เพิ่นว่าจาใด บ่รู้
ฟังบ่เข้าใจ ว่าสังบ่ฮู้ ยินเสียงแต่แจ้ว อาวอา
ฟังเข้าหูซ้าย ทะลุหูขวา เพิ่นว่าสังจา น้องบ่รู้ได้
ถ้าเพิ่นอู้คำ สำเนียงไทยใต้ น้องหากเป็นฟัง ออกรู้
ข้อคิดของลุง ฝากเป็นกระทู้ หื้อเป็นการบ้าน ตรองกอย
เขียนค่าววันนี้ เย็นลมสอยสอย เลยติดลมจอย ยาวเสียบอดใบ้
ขอฝากหื้อหลาน กึ๊ดตรองไจ้ไจ้ เผื่อได้เป็นทาง ยั้งคิด
กลัวว่าคำเมือง จักหายเหือดมิด ไปจากเผ่าผู้ วงศ์วาร
กึ๊ดกอยผ่อเต๊อะ ลูกเต้าเหลนหลาน ขอฝากขอวาน ช่วยกันสืบสร้าง
อนุรักษ์ภาษา คำเมืองแผ่กว้าง คู่กับล้านนา สืบไว้
ขอจบกลอนสาร ล้านนาคร่าวใช้ ไว้เสียเท่าอี้ วางคำ ก่อนแลนายเฮย
[1]
ประธานชมรมกวีล้านนา พ.ศ. ๒๕๔๔ ถึงปัจจุบัน
