งัวต๋ายกิ๋นหญ้า
ยอมือสา วันตาปี้น้อง ทั่วโขงเขตห้อง ล้านนาเขตขาม
ป้อครูต๋นเก๊า เจ้าแก้วตังสาม เถรสงฆ์องค์นาม คุณงามแก่กล้า
ม่อนขอขยาย งัวต๋ายกิ๋นหญ้า ฮ่ำพรรณะณา แต่งคิด
มีลุงหนานถา มานั่งร่ำปิ๊จ จิตใจ๋ขุ่นข้อง วองแวง
งัวไอ่จั๋นนั้น มันต๋ายปอแข็ง มันยังลงแฮง เกี่ยวหญ้ามาหื้อ
ผ่องัวมันนอน ห่อนดักจื้อกื้อ บ่หือบ่อือ แถมซ้ำ
จิ่งฮ้องไอ่จั๋น มึงมันง่าวล้ำ งัวต๋ายขาดคว่ำ จีวัง
คิงเกี่ยวหญ้านั้น หื้อมันเยียะหยัง ปูดโถโธธัง สังมาง่าวใบ้
ถึงงัวเฮาต๋าย บ่หายไปได้ มันก่อยังนอน คุดคู้
มันบ่ลุกกิ๋น ก่อหื้อมันฮู้ เฮาจักผ่อถ้า มาจู
ของตี้เฮาฮัก ต๋ายจ้างหยังสู ซากของมันดู นอนอยู่ส่องหน้า
มันต้องลุกก่า ลุกมากิ๋นหญ้า ต๋ามเจ๋ตนา วาดไว้
บ่ทีหม่อนต๋าย หลายปี๋แล้วไซร้ อี่ป้อยังได้ ดาตาน
แก๋งอ่อมลาบจิ้น ของกิ๋นคาวหวาน เอาไปใส่พาน ดาตานขันเข้า (ข้าว)
แล้วหม่อนจะมา ถ้ากิ๋นก่อเจ้า เพราะต๋ายไปมิน เจ้นล้ำ
กำอู้ไอ่จั๋น มันมาตอกย้ำ หนานบ่ตอบถ้อย กำมัน
งัวตี้ต๋ายแล้ว ซากยังมีหัน ป้อหม่อนคำปัน ต๋ายสิบปี๋ถ้วน
เป๋นปริศนา ปาใจ๋อ่อนอ้วน จะสมเปิงควร แม่นแต๊
กำคนสมัย อู้ได้จ๋นแป้ ไอ่จั๋นมาแก้ ลำเอา
มากึ๊ดถี่ซั้น มันก่อถูกเขา แต่ฮีตฮอยเฮา ก่อล่ะบ่ได้
เป๋นประเพณี มีเมินแต้ใบ้ กตัญญูคุณ บ่งจี้
ไม้ต้องมีแก๋น แน่นเพราะเปลือกปี๊ เป๋นของเก่ากี้ โบราณ
เฮาบ่ดีล่ะ เอามาสืบสาน ทำปอประมาณ ตานหื้อสมหน้า
กันว่าเหลือกิ๋น เตียวดินย่ำหญ้า หื้อสมปอเปิง ฐานะ
บ่ถ้าแข่งขัน อวดกั๋นอาล่ะ บ่สุขเตี่ยงมั่น ตีฆา
ยามตานไปแล้ว เสียดายอ่วงหา บ่ได้บุญญา ปาเป๋นบาปป้อ
กิ๋นหื้อจ้างกิ๋น กั๊บฮูจ้อหว้อ กิ๋นนักเกิ๋นไป จ้างแก๊น
ไขวะจะนัง คนฟังทั่วแคว้น หากแม้นบ่ต้อง ดวงทัย
ขออาภัย ไว้เหียเต้าอี้ เต้านี้สู่กั๋นฟัง ก่อนแหล่นายเฮย....
รสสุคนธ์ รักษ์กวี
ชมรมอนุรักษ์ภาษาวัฒนธรรมล้านนาสันป่าตอง ๑๗พฤศจิกายน ๒๕๕๐
