ค่าวจั๋นต๊ะกุมาร

ป๋าระมี ขันตี๋เตี้ยงเต้า ป๋างพุทธเจ้า ได้ทะรงต๋น 
เสวยจ้าตนั้น อันเตื่อมกุศล โลกหล้าเมืองคน ลูกเอกราชเจ้า 
แห่งเมืองบุปผะ วดีจ๋อมเกล้า นามขององค์เลา จั๋นต๊ะ 

ได้เป๋นมหา อุปาราชะ ปิต๋าแต่งตั้ง ดูงาม 
มีปุโรหิต กู้คิดถ่องถาม กัณถะหาลพราหมณ์ ผู้ห่ามกระด้าง 
ขี้โลภโกงเขา ฮับเอาสินจ้าง ตัดสินความตาง หลิ่งย้อน 



จ๋นจาวบ้านเมือง ขุ่นเคืองเดือดร้อน มาตุ๊กอ่วงข้อน ดวงมาลย์ 
เจ้าจายจั๋นต๊ะ พระทรงจัดก๋าร สืบหาพยาน มาจ๋นถูกต้อง 
หื้อจาวบ้านเมือง หายเคืองขุ่นข้อง ถูกต๋ามทำนอง จื้นย้าว 

จ๋นพระปิต๋า ขูนาต้านต้าว หื้อต๋ำแหน่งหั้น แตนพราหมณ์ 
ทำหื้อกัณถะ พราหมณ์ถูกเหยียดหยาม ผู้คนประนาม กั๋นไปตั้วบ้าน 
จิ่งเป๋นเหมือนก๋รรม จั๊กนำต่อต้าน จิตใจ๋พราหมณ์มาร แต่นั้น 

คงเป๋นเวรก๋รรม เกยทำเก่าจั๊น องค์เอกราชอั้น สุบิณ 
หันเมืองจั๊นฟ้า เต๋จ๊ะเรืองศิลป์ สวรรค์เมืองอินทร์ งดงามเอกอ้าง 
ตื่นขึ้นจากฝัน อันต๊กสะหล้าง มาเปิ๊กษาตาง กัณถะ 

ฝ่ายกัณถะพราหมณ์ หันความตี้จะ สะสางแค้นหั้น ตันใด 
จิ่งทูลต้านต๊าว เรื่องราวแก้ไข หากผะสงไป สวรรค์ดั่งอั้น 
หื้อเอาลูกสาว ลูกบ่าวเมียหั้น มาปู๋จายัญ เทพไท้ 

จ้างม้าแก้วแหวน เศรษฐีฮับใจ้ สวรรค์อยู่ใกล้ เวยปัน 
เอกราชต๊าว หูเบาใจ๋ตั๋น กัณถะพราหมณ์ยัน สั่งขุดหลุมกว้าง 
กะเกียมพิธี เป๋นตี้เอกอ้าง ปู๋จายัญอย่าง ฮีบฮ้อน 

จาวเมืองบุปผา ปากั๋นตุ๊กย้อน กลั๋วอาเพศข้อน โพยภัย 
เจ้าเมืองหลงผิด จิตมันหลูดไหล โลภะปาไป ใจ๋ดำก๋ำเส้า 
ถึงพระปิต๋า มารดาต้านเจ้า มาขอตานเอา ก่อบ่ไว้ 

เป๋นโก๋ลาหล คนเมืองบ่งไจ๊ ว่าก๋ารฆ่าได้ สัตว์คน 
ปู๋จายัญนั้น มันบ่มีผล มันเป๋นเล่ห์กล กัณถะพราหมณ์หั้น 
จั๋นต๊ะกุมาร จ้วยขานสอดดั้น เป๋นความแค้นอัน ก่อนนี้ 

เอกราชฟัง ยังกำกล่าวจี้ เมื่อเป๋นอย่างอี้ ยอมความ 
ยอมปล่อยขุนต้าว เมียเจ้าลูกสาม แต่ก็ถูกพราหมณ์ กล่อมเอาจ๋นได้ 
สามเตื้อสามหน ตุ๊กทนหม่นไหม้ เป๋นปิ๊จเปศภัย ฮ้อนฮ้าย

ฝูงนกฝูงก๋า ปากั๋นแยกย้าย ตื่นบินกั๋นก้อง เวียงวัง 
เตื้อถ้วนสี่นั้น มันเป๋นความหวัง เอกราชยัง ฮ้อนแฮงนักขึ้น 
พราหมณ์มันเป่าหู ปู่ผญาตื้น บ่ฟังกำยืน ต่อต๊า 

ความโลภโกรธหลง ผะสงถ่อยจ๊า ตัณหาก่ำกี้ มัวเมา 
ทรงกึ๊ดว่าไว้ ก๋ารต๋ายหมู่เขา ตี้ไปก่อนเฮา อยู่สวรรค์ถ้า 
ก่อนตี้ปู่พราหมณ์ คนห่ามใจ๋กล้า จะทำปารา บัดนั้น 

พระนางจั๋นทา จายาเจ้าจั้น ยกมือสาหั้น ปอดี 
ขอบุญต้านต้าว เจ้าผู้ขันตี๋ เป๋นป๋าระมี คุณตี้ห่มเกล้า 
บ่โขดเกี๊ยดไผ ถึงพราหมณ์ใจ๋เส้า จั๊กบั่นคอเอา เลือดเนื้อ 

จุ่งเป๋นกุศล ผลบุญเอื้อเฟื้อ จ้วยเหลือรอดหั้น ผองภัย 
ฝ่ายพราหมณ์กั๋ณถะ ถือดาบเงาใส หวังจะเข้าไป ฟันจั๋นต๊ะเจ้า 
เกิดมีแสงไฟ แดงใหญ่ปุ้งเข้า ดั่งจะตี๋เอา ด้วยฆ้อน 

พราหมณ์แหงนหน้าหัน ต๋ามันเหลือกม้อน สยบหมอบหั้น ลงดิน 
พระอินทร์นาทไท้ ทรงได้ตัดสิน หื้อไว้จีวิน สัตว์คนดั่งอั้น 
แล้วจะส่งตั๋ว เอกราชหั้น สู่ขุมโลกันต์ เดี่ยวนี้ 

ตรัสแล้วทรงหาย แปล๋งก๋ายแอบลี้ สู่สวรรค์แก้ว เมืองบน 
เอกราชต้าว ปั่นเมาถอยหน ปล่อยจ๊าง-ม้า-คน เมียแปงลูกเต้า 
จาวบ้านจาวเมือง ต่างเคืองบาทเจ้า ตึงพราหมณ์ใจ๋เขลา จ้าดนัก 

เข้ารุมสะก๋ำ ปู่พราหมณ์ใจ๋ยักษ์ จ๋นต๋ายขาดเสี้ยง จีวัง 
เมื่อพราหมณ์ต๋ายแล้ว ยังบ่สมหวัง จะรุมฆ่ายัง เอกราชเจ้า 
จั๋นต๊ะกุมาร ต้านเอาตั๋วเข้า ป๊กห่มองค์เลา ป้อไท้ 

บุปผะวดี คนดีบ่ไร้ ฝูงคนต่างได้ ยินดี 
ยกเจ้าจั๋นต๊ะ ตึงมะเหสี ครองราชธานี บุปผะแก้วกว้าง 
ด้วยธรรมขันตี๋ บ่มีแตกบ้าง เป๋นตี้นำตาง ผ่อนตุ๊ก 

ต๊กน้ำบ่ไหล ต๊กไฟเปล๋วลุก บ่สุกขาดคว่ำ จีวา 
คนในโลกนี้ ถ้ามีตั๋ณหา โลภะโก๋ธา โมหะบาปใบ้ 
ลดด้วยขันตี๋ บ่มีฮ้อนไหม้ สังคมเมืองใด กลาดแกล้ว 

กู้อันปั๋ญหา ถ้าแก้ไขแล้ว เป๋นมิตรมิ่งแก้ว อารี 
ก๋ารบำเพ็ญนั้น ธรรมะขันตี๋ นำสามัคคี สุขมีตั้วหล้า 
ไจ๊ความอดทน ต่อคนบาปกล้า แล้วนำปั๋ญญา เป่งปิ๊จ 

จั๋นต๊ะกุมาร ค่าวสารแต่งคิด ป๋างตี้เจ็ดอั้น ในธรรม 
ขอวางกำ นำมาเต้าอี้ เต้านี้สู่กั๋นฟัง ก่อนแหล่นายเฮย 

รสสุคนธ์ รักษ์กวี 
ชมรมอนุรักษ์ภาษาวัฒนธรรมล้านนาเชียงใหม่สันป่าตอง