ขอหื้อถึงวันนั้น

มโนนัย หัวใจ๋สะต๊าน หันคนหน้าด้าน มันหื้อลมเสีย
หมู่ ส.ส.นั้น มันอย่างใดเหีย กึ๊ดแล้วก่อเพลีย หัวใจ๋ดั่งอั้น
ประชาธิปไตย ไปบ่รอดดั้น ยุบลงกลางคัน แน่แล้ว

มาลืมพรรคตั๋ว เหมือนงัวลืมแฮ้ว ไปหลงแหวนแก้ว เงินทอง
บ่อยากอยู่ค้าน หื้อมันมัวหมอง หวังฮ่วมปร๋องดอง พรรคดังโอบเอื้อ
มีจิตใจ๋หลง ผะวงกู๋ลเกื้อ ได้ฮ่วมลำเฮือ เปิ้นล้ำ

ถึงบ่ดูดหนอ ก่อไหลเหมือนน้ำ บุบุ่นจ่อจ้ำ อิงนาย
อ้างตี้ย้ายพรรค ต๋ามกระแสสาย ความหวังญิงจาย ประชาชนหั้น
ต๋ามโพลสอบถาม ติดต๋ามสอดดั้น ของหมู่จุมงัน ทั่วทิศ

ผมมานึกใจ๋ ดวงทัยร่ำปิ๊จ มาคิดกล่าวอ้าง เวียนวน
อ้างจาวบ้านนั้น หื้อมันสับสน ต๋ามใจ๋ตั๋วคน ต๋นเองแต้ใบ้
เอาดีใส่ตั๋ว บ่กลั๋วหม่นไหม้ ป้ายความจั๋นลัย เปื้อนป๊อง




ลืมฐานคะแนน ดูแคลนปี้น้อง ตี้เลือกตั๋วเข้า สภา
ญิงขายตั๋วนั้น จาวบ้านเล่าจ๋า คนหมดปั๋ญญา ศรัทธาหายจ๊อย
ส.ส.ขายตั๋ว บ่หนัวห่วงห้อย หันแต่เงินทอง จ่องไจ๊

เฮาจะฮ้องหยัง หื้อฟังจื่อไว้ ว่ากระหรี่บ้าน ก๋ารเมือง
หมู่ตี้ย้ายพรรค อย่าได้ไปเปื๋อง อันความรุ่งเรือง นั้นอย่าหาได้
ส.ส.ขายตั๋ว หนัวเงินบาทใต้ อย่าเลือกเข้าไป แถมซ้ำ

คนหันแก่เงิน เตียวเดินย่ำน้ำ หื้อปุ๊ดขาดคว่ำ จีวัง
อุดมก๋ารณ์พรรค ย่ำหักลงฝัง ละเปื้อนฝูงยัง กล่าวจ๋าเล่าต้าน
มาละพรรคตั๋ว หนัวพรรคเปื้อนบ้าน ปุ๋นดีลำคาญ เหียแต้

ส่วนส.ส.ดี มีอุดมก๋ารณ์แต้ ป๋าระมีได้ เจยจม
ขอหื้อมียศ งดงามสุขสม อยู่ในสังคม บ่ขัดเขินข้อง
ต๋ำแหน่งก๋ารเมือง รุ่งเรืองจ้องจ้อง มั่งมีเงินทอง จวบป๊บ

ได้ต๋ำแหน่งดี มีคนนอบนบ เป๋นตี้กล่าวอ้าง เยินยอ
คนหนีห่างพรรค อยู่เป๋นส.ส. โลภบ่ฮู้ปอ บ่อยากอยู่ใกล้
ถูกเปิ้นดูดกิ๋น จ๋นปลิ้นปุ๋มใส้ ขอหื้อบรรลัย มอดมิด

บ่มีความหมาย ไผบ่ร่ำปิ๊จ ถูกเปิ้นถีบก้น ลงวัง
ถ้าถึงวันนั้น บ่เหลืออะสัง ถูกเปิ้นฮุมจัง ไปทั่วแห่งห้อง
จะเอากล๋องหลวง ตี๋สะหนั่นก้อง ทั่วถิ่นแดนทอง ไคว่ฟ้า

กำนี้แล้วหนอ นับไปบ่จ๊า คนสมน้ำหน้า ตึงเมือง
คนตี้ลืมพรรค ลืมแท่นคำเหลือง ลืมแสงไฟเฟือง ไปเป่าหิ่งห้อย
ถึงหนตางตั๋น ความฝันหายจ้อย ไผบ่แลกอย วุ่นว้า

ส.ส.เฮงซวย ถึงรวยล้นฟ้า ขอไผบ่ถ้า เจยจม
ค่าวกำคม จ่มมาเต้าอี้ เต้านี้วาดวางกำ ก่อนแหล่นายเฮย



รสสุคนธ์ รักษ์กวี
ชมรมอนุรักษ์ภาษาวัฒนธรรมล้านนาเชียงใหม่
อำเภอสันป่าตอง
๔ กันยายน ๒๕๔๙